Je krijgt hier zoveel positiviteit mee!

Leestijd: Geplaatst op: 8-06-2022

Sietske is een vertrouwd gezicht bij Estafette en zit altijd boordevol verhalen. Hoog tijd om haar eens uit te nodigen voor een interview!

Wie ben je en wat doe je bij Estafette?

‘Ik ben Sietske Boontje en ik ben 68 jaar. Hiervoor heb ik 17 jaar lang in de horeca gewerkt, in een snackbar. Op een dag fietste ik langs Estafette en toen stond er een groot bord voor het gebouw met dat ze vrijwilligers zochten. Ik zag dat er een vacature was voor de koffiecorner en toen dacht ik: hé, dat is wel een leuke aanvulling op wat ik nu doe. Dus ben ik op gesprek gegaan en toen zeiden ze: ‘je kan donderdag wel beginnen.’ Dat was helemaal niet de bedoeling, want ik wilde eigenlijk alleen maar wat meer weten over het werk. Maar ik toch dacht ik: waarom niet? En toen ben ik begonnen in de koffiecorner, dat heb ik anderhalf jaar gedaan.

Toen de koffiecorner werd overgenomen door een ander bedrijf, ben ik gestopt. Omdat ze bij Estafette in Harlingen ook iemand zochten over de koffiehoek, dacht ik: dan ga ik daar wel heen. Maar toen zei mijn baas: ‘Nee hoor, jij blijft hier. Ik zoek gewoon wat anders voor jou.’ Toen vroeg ze of ik misschien de kassa wilde draaien. Dat doe ik in september nu drie jaar en ik vind het hartstikke leuk! Het is ook heel anders dan als je in een supermarkt achter de kassa zit, want je hoeft je hier niet te haasten. Als mensen even moeten wachten maken ze gewoon een praatje met elkaar, het is heel gemoedelijk.’

Werk je naast Estafette ook nog steeds in de snackbar?

‘Nee. Ik heb mij knie gebroken tijdens het werken daar, omdat de eigenaar de koelcel ging schoonmaken terwijl wij nog aan het werk waren. Daardoor was het spekglad en toen ging ik onderuit. Daarna heb ik een schadevergoeding gekregen, maar ik wilde er nog wel iets naast blijven doen. Dus toen ben ik ‘s nachts gaan werken bij de krant, van 4 uur ‘s nachts tot 7 uur ‘s ochtends. Ik tel de kranten uit en ik heb zelf drie wijken. Dat doe ik zes dagen per week naast het werken bij Estafette.’

Wat vind je het leukste aan het werk bij Estafette?

‘De contacten met de mensen zijn het allerleukste.’

Heb je het gevoel dat je hier iets kunt doen met jouw talenten?

‘Ik denk en hoop dat ik hier een beetje blijdschap meebreng. Ik heb het gevoel dat mensen altijd wel graag een praatje met me willen maken. En ik vind het mooi om anderen te helpen. Ik heb bijvoorbeeld een collegaatje uit Syrië en zij is alleen met twee kinderen. Soms heeft ze geen oppas, maar mijn kleindochter woont bij haar in de buurt. Dus stelde ik voor om haar te vragen om op te passen, zodat zij ook eens wat tijd voor zichzelf heeft.’

Wat betekent het werk voor jou?

‘Het geeft me het gevoel dat ik nuttig ben, ondanks mijn leeftijd. Vroeger was het zo als je 65 bent, dan gaat de deur dicht en doei. Maar ik heb het gevoel dat ik nog helemaal niet uitgewerkt ben.Ik zeg altijd: ik heb nog nooit een baantje gehad waar je zoveel positiviteit meekrijgt naar huis, als hier. Er wordt vaak gezegd dat ze het fijn vinden om met me te werken. En als ik weg ga is het: ‘Hartstikke bedankt dat je er weer was, wanneer ben je er weer?’ Dat geeft me zo’n gevoel van: ik heb vandaag toch iets goeds gedaan. Verder heb ik hier heel veel geleerd. Ik heb beter leren luisteren naar mensen. Toen ik hier kwam had ik best wel veel oordelen, bijvoorbeeld over buitenlanders of als mensen niet werken voor hun geld. Maar hier heb ik ontdekt dat mensen allemaal een verhaal hebben en dat ze soms veel meer hebben meegemaakt dan je denkt. En dat het heel lastig is als je de Nederlandse taal niet spreekt. Vroeger raakte ik dan heel snel gefrustreerd, als een buitenlandse collega bijvoorbeeld niet deed wat ik hem vroeg, maar nu heb ik meer begrip gekregen en weet ik dat ik even moet checken of ze mijn vraag eigenlijk wel snappen. Vaak is dat niet zo, dus moet ik het gewoon nog een keer vragen, maar dan langzamer.’

Heb je hier wel eens wat geks meegemaakt?

‘Soms hebben we zo’n periode dat mensen weinig geld hebben. En dan gaan klanten wel eens de prijskaartjes van de producten verwisselen. Een keer kwam er een meneer met een klein koffertje bij de kassa. Hij wilde het niet aan mij geven en hield alleen het prijskaartje voor de scanner. Dus ik zei: ‘Nou meneer, ik wil nog even de ritsen testen…’ En toen bleek dat er 46 stuks aan bestek in zaten. En die man zei dat hij van niets wist, maar het rammelde als een gek. Dan denk ik echt: wat bezielt je, want het kost maar 10 cent per stuk… Ik heb ook een keer een tv in een koffer gevonden, die persoon heeft meteen een jaar een winkelverbod gekregen.

Er is hier ook een vrouwtje dat hier élke dag wat koopt. Ook al is het maar een klein kopje of een glaasje van 20 cent. Dan zeg ik bij de kassa: ‘Heeft u weer wat leuks gevonden mevrouw?’ Voor haar geeft dat denk ik een fijn gevoel, om er elke dag even uit te gaan en wat leuks te kopen.

Maar die vrouw moet haar huis vól hebben met spullen, ik moet er niet aan denken, haha.’

Tekst: Marit de Weerd, vrijwilligster Communicatie