‘Ik hou gewoon van poetsen. Er wordt bijvoorbeeld wel eens zilver en koper binnengebracht en ik vind het dan heerlijk om dat weer te laten glimmen.
Marika
vrijwilligster in Franeker
Voor we aan het gesprek beginnen drukt Marika me een bril in mijn handen. ´Doe eens op,´ vraagt ze. ‘Wat zie je nu?’ Nou, bijna niks dus. Alle scherpte is verdwenen en de wereld lijkt één grote waas. ‘Dat is dus wat ík zie.’ vertelt ze. Ondanks haar slechtziendheid is Marika 12 uur per week schoonmaakster bij Estafette. Hoe doet ze dat?
OP DE TAST
‘Ik heb sowieso een stok bij me, zodat mensen weten dat ik slechtziend ben. En ik ben inmiddels ook zover dat ik het gelijk meld aan de klanten: ‘Sorry, ik zie niet zo goed. Dus blijft u alstublieft even hier staan, anders ben ik u kwijt.’’
Schoonmaakster zijn is misschien niet het meest voor de hand liggende beroep als je slecht ziet, maar het gaat Marika goed af. ‘Ik doe eigenlijk alles op de tast. Toen ik hier kwam werken vroeg mijn leidinggevende wat ik allemaal kon. Ik zei: je hoeft me niet te vragen om dingen uit te zoeken, maar ik kan wel een wc schoonmaken en stofzuigen. Misschien neem ik niet alle hoekjes en gaatjes mee. Maar die 80 % die ik wél kan, die doe ik graag.’
Marika heeft zo haar manieren gevonden om het werk te kunnen doen. ‘Als ik een stelling schoonmaak, dan heb ik een hulpje mee die de spullen er voor mij uit haalt en er weer in zet. Verder vermijd ik bepaalde nauwe gangpaden een beetje, want als daar plots een karretje staat dan loop ik er tegen aan.'
PASSIE VOOR POETSEN
Op de vraag wat haar motiveerde om bij Estafette te gaan werken, reageert Marika nuchter: ‘Ik hou gewoon van poetsen. Er wordt bijvoorbeeld wel eens zilver en koper binnengebracht en ik vind het dan heerlijk om dat weer te laten glimmen. Laatst heb ik een compleet servies met de hand afgewassen. Mijn leidinggevende zei: zet maar in de afwasmachine. Maar dat ding is wel twee uur bezig voordat ‘ie het klaar heeft. En ik doe het in een kwartier!’
Haar werk bij Estafette betekent veel voor Marika: ‘Het is heel fijn om contact te hebben met collega’s. Ik woon zelf in een dorp, waar ik allerlei vrijwilligerswerk heb gedaan. Maar door mijn zicht kunnen er een aantal dingen niet meer. Dan kom je thuis te zitten en doe je de hele dag niks. Als ik bij Estafette vandaan kom, voel ik voldoening.’
"Ik kan niet alles, maar de 80% die ik wel kan, die doe ik graag."
HULP VRAGEN? DAT DOET ZE INMIDDELS GEWOON
In het begin vond Marika het best lastig om het hulp te vragen als ze iets niet zag. ‘Dat moet je echt leren. Ik ben wat dat betreft een behoorlijke binnenvetter, ik krop soms dingen op. Maar nu doe ik het gewoon. Bij ons in het dorp weet ook iedereen het, dus ze houden er rekening mee. Als ik dan ergens ben en ik wil naar huis, dan roep ik gewoon: ‘Hallo, ik wil naar huis, wie brengt me even?’
Ziet ze zichzelf als een doorzetter? ‘Ja, in principe wel. Als mensen me waarschuwen omdat ik bijna ergens tegen aan loop zeg ik: ja, ik weet het, maar laat me zelf kijken. Dat wat ik kan doen, doe ik.’
