“‘Ik was bang dat ik misschien niet meer hoefde te komen. Maar het was voor hen vanzelfsprekend dat ik terug kwam. Daar ben ik ze zó dankbaar voor"
Barbara werkt al elf jaar bij Estafette in Franeker. Ze is geboren met Spina Bifida – een open ruggetje – waardoor ze met een spalk loopt en al vele operaties gehad heeft. Barbara had een grote passie voor sport maar door haar beperking lukt dat helaas niet meer. Ondanks alles staat ze heel positief in het leven.
DOORZETTER
Barbara: ‘Ik focus me nu alleen nog maar op hetgeen dat ik wél kan. Want anders haal je jezelf naar beneden. Ik probeer elke keer mijn grenzen te verleggen en wat niet meer lukt is jammer. Die mentaliteit zit er al in van jongs af aan. Ik moest door mijn beperking mezelf telkens opnieuw overwinnen. Mijn ouders gingen daar ook heel goed mee om. Ze zagen me niet als het gehandicapte kind en namen me niks uit handen. Mijn vader stimuleerde me om alles eerst te proberen, voordat ik zei dat ik het niet kon.’
Voor Barbara is lopen ontzettend belangrijk en dat is niet zonder reden: ‘Toen ik geboren werd, was de verwachting dat ik maar vijf jaar zou worden. Dat was natuurlijk heel moeilijk voor mijn ouders. Mijn moeder durfde daardoor nooit een band met mij op te bouwen omdat ze heel bang was om mij te verliezen. Toen ik opeens ging lopen veranderde alles. Mijn overlevingskansen werden daardoor veel groter. Vandaar dat lopen zo belangrijk voor mij is.’
GEEN NIEUWE BAAN
Voordat ze bij Estafette kwam werken, had Barbara een baan bij de bank. Toen ze daar weg moest, lukte het niet om weer iets nieuws te vinden. Barbara: ‘Je kunt het niet hard maken, maar ik heb het gevoel dat het door mijn beperking komt. Als ik solliciteerde paste ik vaak precies in het profiel en had ik de juiste ervaring, maar dan werd ik binnen tien minuten al gebeld dat ik het niet was geworden. Zonder duidelijke reden. Ik vind dat heel teleurstellend. Ik zou wel eens bij zo’n bedrijf naar binnen willen stappen en vragen waarom ze de gok niet durven wagen.’
MET VALLEN EN OPSTAAN
Door een bekende werd Barbara op de vacature bij Estafette gewezen. Na anderhalf jaar thuis, zat ze te popelen om aan de slag te gaan. ‘Ik kon meteen beginnen op de boekenafdeling. Maar toen sloeg het noodlot toe. Na vier maanden kreeg ik een botontsteking in mijn voet en lag ik er negen maanden uit. Toen ben ik heel bang geweest dat het einde verhaal was met mijn voet. Maar gelukkig viel het mee en was er nog niet zoveel aan de hand.’
Toen ze genoeg hersteld was, pakte Barbara haar werk bij Estafette weer op. ‘Ik was bang dat ik misschien niet meer hoefde te komen. Maar het was voor hen vanzelfsprekend dat ik terug kwam. Daar ben ik ze zó dankbaar voor. Qua aanpassingen was er van alles mogelijk. Daarom zit ik nu vaker achter te kassa zodat ik mijn voet minder hoef te belasten. Hoewel ik nog niet helemaal ben opgeknapt, ben ik nu weer volledig aan het werk.’
LUISTEREND OOR
‘Het leukste aan het werk vind ik het sociale aspect. Sommige klanten komen echt even langs voor een praatje. Ik vind het fijn om een luisterend oor te zijn. En verder hebben we een hele leuke ploeg hier. Het zijn heel verschillende mensen, maar we passen wel allemaal bij elkaar. Ik denk dat iedereen zich hier wel op zijn plek voelt.’