Stephanie: iedereen zou het recht moeten hebben om te mogen werken

Stéphanie de Groot is als manager van stichting Omrin Estafette een beetje de moeder van de recyclewinkels. Iemand met een vollere agenda dan zij is er binnen Estafette niet te vinden. Als je je droom kunt nastreven met zulke gedreven mensen is het helemaal niet erg om het zo druk te hebben, vindt Stéphanie. Voor en achter de schermen loopt ze altijd met een grote glimlach rond en overal waar ze komt wil ze het liefste van de daken schreeuwen hoe ontzettend blij ze wordt van iedereen die zich voor Estafette inzet. Zelf blijft ze het liefste op de achtergrond, want ze vindt dat de vrijwilligers de aandacht verdienen. Voor dit interview maakte ze even een uitzondering, want delen wat haar zo trots maakt doet ze maar al te graag.

Ik zie je breeduit lachen als je over Estafette praat. Wat brengt die lach op je gezicht?

“Als ik naar de kantine loop, een paar mensen even de hand op de schouder kan leggen en een verhaal hoor van iets waarin iemand gegroeid is. Ik vind het heel mooi om te zien als iemand super trots is dat hij een kastje heeft gemaakt dat al op dezelfde dag is verkocht. Dat ze dan zegt dat ze als vrijwilliger bij ons de mooiste baan van de wereld heeft. Voor zulke ervaringen sta ik elke dag op. Ik vind het mooi dat we met zo ontzettend veel mensen werken aan afvalreductie en afval woest aantrekkelijk maken. Ik had zelf nooit gedacht dat dat kon, maar afval is een product waar je heel veel mee kan. Dan doe je iets goeds voor de wereld, maar heb je ook een hoop lol. Elke dag haken er weer nieuwe mensen of bedrijven aan. Het is een groeiende beweging. Het is hartstikke leuk dat op die manier nog meer afval lokaal wordt gered en er nog meer mensen lokaal een mooie plek hebben. We zijn aan het kijken hoe we met nog meer bedrijven kunnen samenwerken, want iedere container die bij ons achter staat is er nog één te veel. Het zou het mooiste zijn als alles wat hier naartoe gebracht wordt een bestemming krijgt. Ik vind dat ook wel echt een uitdaging. Maar het menselijke aspect geeft mij persoonlijk de meeste energie.”

Ik heb je wel eens horen zeggen dat je als manager van een stichting ‘geld’ een vies woord vindt. Waarom is dat zo, je hebt geld toch nodig?

“Veel sociaal ondernemers vinden geld en marketing vieze woorden. Bij de opleiding voor sociaal ondernemerschap die ik nu volg leren we dat het gaat om impact. Een voorbeeld is de Vegetarische Slager die aan Unilever werd verkocht. Ik vond dat eerst heel erg, maar het was een heel goed verhaal: het ging de Vegetarische Slager niet om het geld dat Unilever gaf, maar om het feit dat Unilever in allerlei landen zit met een enorme afzetmarkt en je dan veel meer impact hebt. Daarvoor moet je financieel gezond zijn. Financieel ongezond zijn en elke maand zien dat het slechter gaat levert geen impact op, daar willen mensen zich niet bij aansluiten. Daarom ben ik er inmiddels wel van overtuigd dat geld wel nodig is, maar ik ben niet geldgedreven. Ik zie geld als een middel om een bepaald ideaal na te streven. Het is geweldig dat wij een stichting zijn, geen winst hoeven te maken en alleen kostenneutraal hoeven te zijn. Als we aan het eind van de maand zwarte cijfers hebben is het genoeg. Voor die droom van mij hoeven we alleen te zeggen: ‘kom bij ons aan boord, dan doen we samen iets goeds’. Met je aankoop draag je daaraan bij. De winst is dat we om ons heen kijken en iedere dag weer meer mensen betrekken bij deze beweging. Ook hier is het weer: geld is het middel, een inclusieve, circulaire maatschappij is het doel.”

Wat zijn die dromen en plannen met Estafette?

“Ik zou hier in Friesland dé plek willen zijn waar mensen over zichzelf kunnen leren of zich kunnen ontwikkelen. Ik weet bijna zeker dat als mensen hier een tijdje rond hebben gelopen en zich nuttig hebben gevoeld, ze zijn gegroeid als mens. Ik geloof niet dat we de plicht hebben om te werken, maar dat het een wettelijk recht zou moeten zijn om te mógen werken. Of het nu betaald is of onbetaald: ik zie elke keer dat het mensen goed doet. En dat is niet alleen de structuur of alleen de collega’s, dat is voelen dat je op een dag iets nuttigs hebt gedaan en het verschil hebt gemaakt.”

Je vindt het belangrijk om impact te hebben. Wat zou je anders willen zien in de wereld? 

“Ik dacht een tijdje terug dat we allemaal aan de slag wilden rondom het thema klimaat, maar heb het idee dat er inmiddels veel wordt afgewacht. Ik kreeg juist een kick van niet afwachten, maar beginnen en doen. Misschien komt het door het grote stikstofverhaal. Ik wil graag dat het thema duurzaam leuk, hip is en betaalbaar is. Alles wat je nu rond duurzaam hoort is: ‘we gaan terug’ of ‘het wordt ons afgenomen.’ Het is allemaal zo negatief geladen en daarom stoppen we weer een beetje, denk ik. Bijvoorbeeld mensen die met zonnepanelen aan de slag wilden en nu denken ‘laat maar even zitten’ en van het gas af ‘nou, dat is misschien toch niet zo’n goed idee.’ Dus doen we maar even niks, omdat we niet weten hoe het komt. Dat is denk ik funest. Alle beetjes helpen. Iedereen met een briljant plan die dat wil delen en waarvan we samen zeggen: dat gaan we groter maken, heeft nu juist zijn kans en toegevoegde waarde. Het kan nu allemaal in kleine samenstellingen en hoeft niet gelijk groot.”

Wat zou jij mensen willen doorgeven om je dromen waar te kunnen maken?

“Dat duurzaam handelen echt gewoon leuk is en vrolijk maakt. Dat we met ‘doen’ kunnen beginnen en het niet alleen bij plannen hoeven te houden. Dat we gewoon met z’n allen die eerste stap moeten zetten. Niet praten en denken over duurzaamheid of je schuldig voelen over gebrek aan duurzaamheid, maar gewoon met z’n allen doen en beginnetjes maken. Dan kom je in een positieve flow.”